Verslag filmavond van 27 maart: Il Postino

16 april 2015

Il PostinoOp vrijdag 27 maart was er veel belangstelling voor de vertoning van Il Postino van de regisseur Michael Radford. Kees Waardenburg verzorgde een korte inleiding bij dit tijdloze meesterwerkje uit 1994. Hij merkte op dat deze film veel meer is dan een poëtische, dromerige film alleen.

De film in het kort
De dichter Pablo Neruda wordt verbannen naar een eiland voor de Italiaanse kust. De verlegen visserszoon Mario bezorgt bij Neruda stapels brieven die bijna uitsluitend van vrouwen afkomstig zijn. Er ontstaat een vriendschap tussen deze twee. De film laat zien hoe de postbode Mario in het contact met de vaderfiguur Neruda volwassen wordt, de vrouw verovert waarop hij verliefd is en zelf gedichten begint te schrijven.

Nagesprek
Welke scène, welk beeld komt bij je boven drijven? Op deze vraag kwam in eerste instantie niet zozeer een scène maar een zin naar voren: ,,De gedichten zijn niet van de dichter, maar van hen die ze nodig hebben. Een gedicht biedt troost”. Eerder maakt de film als geheel indruk. Twee mannen herkennen iets in elkaar. Pablo Neruda ziet de capaciteiten van Mario, helpt hem zich te ontwikkelen. De existentiële verbondenheid van deze twee mensen. Het gevoel van eigenwaarde van Mario groeit door het  contact met Pablo Neruda. Ondanks de schlemielige indruk die hij wekt is Mario geen doetje. Hij droomt van de V.S. Pablo wordt door Mario tot leraar gemaakt. ,,Als jij mij dat niet kunt leren zal jij nooit de Nobelprijs krijgen”. De verborgen talenten van Mario worden ontwikkeld door iemand die die talenten ziet.

Wat wil de film zeggen?
We leven in een maatschappij die alle dichterlijkheid wegduwt. Wat raken wij kwijt? Tijd. Zien. Poëtische gevoeligheid. Rust. Eenvoud. Daarvoor in de plaats komen het objectiveren, kwantificeren. De film laat de puurheid, de openheid van Mario zien. Echtheid, basale dingen.

Scènes die indruk maakten
Scène waarin Mario oefent voor de spiegel in het vragen om de handtekening van Neruda. Verlangen naar de vriendschap met Neruda.

Scène waarin Mario’s vader hem onder het eten vertelt een baan te zoeken.

Scène waarin de dichter Neruda op het strand op een handdoek gaat zitten. Mario gaat naast hem zitten. (drukt dit beginnende gelijkwaardigheid uit ?)

Scène. Na het vertrek van Neruda, gaat Mario naar diens lege huis, zoekt naar Neruda, probeert het verleden op te roepen.

Scène waarin Mario een onpersoonlijke brief krijgt van de secretaris van Neruda met de vraag een paar bezittingen op te sturen. Deze werd als hartverscheurend ervaren. Mario is teleurgesteld en haalt zichzelf naar beneden. Beatrice zegt dat hij wel degelijk iets voorstelt en een dichter is.

Scène waarin Mario met het opnameapparaat van de dichter opnames gaat maken van verschillende geluiden van het eiland en ze beschrijft. Op deze wijze kon Mario ook iets doen. Door op deze wijze te scheppen werd hij gelijkwaardig aan de grote dichter.

Tot besluit droeg Anthoon Budel het gedicht ,,Wat samen met mij wordt geboren” van Pablo Neruda uit 1963 voor. Dit was een passende afsluiting van een mooie avond. De volgende filmavond vindt plaats op 12 juni. Dan wordt After Life vertoond.