Donderdag 8 januari vond er op Plein ’44 in verband met de aanslag op Charlie Hebdo een indrukwekkende herdenkingsbijeenkomst plaats, waarbij o.a gesproken werd door Paul Oosterhoff, diaconaal predikant en nauw betrokken bij het Huis van Compassie en door bestuurslid van de Al Moslimin-moskee, Said Bouharrou. Hierbij volgt een verslag, geschreven door Paul Oosterhoff.
Een verslag:
Met honderden stonden we op donderdag 8 januari in het centrum van Nijmegen, tienduizenden waren er in de andere steden in Europa en miljoenen waren het op zondag in Frankrijk. Al die mensen met hun pen in de lucht en velen met het bordje ‘Je suis Charlie’. Een kreet van solidariteit met de slachtoffers die monddood zijn gemaakt in een barbaarse aanslag.
Ben ik Charlie? Was ik Charlie? Op die Nijmeegse bijeenkomst op Plein ’44 heb ik gezegd dat het er niet toe doet of je nu fan bent van zo’n tijdschrift, of van dit soort cartoons. Wat er toe doet is, hoe verschillend je ook bent, atheïst, christen, moslim of jood, je met elkaar wil uitschreeuwen dat dit niet kan! Dat het niet mag gebeuren dat op zo’n brute wijze de vrijheid van meningsuiting wordt geschonden.
Het was mooi dat op die bijeenkomst op Plein ’44 Said Bouharrou ook het woord voerde namens de moskeeën van Nijmegen. Said was ook een van de initiatiefnemers van de vredesverklaring die eind 2014 werd ondertekend door de levensbeschouwelijke leiders van Nijmegen. Een verklaring waarin we elkaar opriepen tot tolerantie en respect voor verschillende meningen. Opriepen om te stoppen met het geweld ten opzichte van andersdenkenden en te komen tot vrede en begrip en openheid voor elkaar. Said deed namens de moskeeën van Nijmegen een oproep aan alle cartoonisten en journalisten om zich niet in te houden en de pen te blijven hanteren in vrijheid.
Ben ik Charlie? Was ik Charlie? Ik was en ben zeker geen fan van cartoons die zo provoceren, dat hele bevolkingsgroepen zich gekrenkt voelen in dat wart hen dierbaar is. Maar ik sta er wel voor dat dergelijke cartoons gemaakt en gepubliceerd mogen worden, Je hoeft geen ‘Charlie’ te zijn, om op het moment dat ‘Charlie’ monddood wordt gemaakt, er toch te staan en als het ware hun identiteit voor dat moment aan te nemen.
Nu is het ‘Charlie’, maar straks is het misschien een andere groep die monddood dreigt te worden gemaakt. Ik ben Jood… ik ben moslim… Ik ben homo… Wanneer hen het leven onmogelijk wordt gemaakt is het een teken van compassie om de plek naast hen in te nemen. Je solidair te verklaren met wat je misschien feitelijk niet bent, (ik ben geen Charlie, ik ben geen jood, ik ben geen moslim, ik ben geen homo) maar wat op dat moment kwetsbaar is en in de vuurlinie staat.
Het zal nog wel even duren, maar mocht ooit de witte, hetero man van middelbare leeftijd (wat ik dan een keer wel ben) in het verdomhoekje komen te staan, dan hoop ik dat er genoeg mensen zijn, die zich naast mij willen opstellen in een protest tegen het monddood maken van wat dan kwetsbaar is.
Voor een verder impressie van de avond, zie hier een YouTube-filmpje, met o.a. Saïd Bouharrou aan het woord….