Dinsdagavond 3 juni vond in een goed gevulde Boskapel het podiumgesprek met Qader Shafiq en Arnon Grunberg plaats, georganiseerd door Boskapel, de Raad voor Levensbeschouwing en Religie Nijmegen (RLRN), Vincent de Paul Center en het Huis van Compassie van de diaconie Nijmegen.
Hieronder treft u een sfeerverslag. Tevens wijzen wij u op de mogelijkheid om steun te geven aan de inzamelingsactie van Qader Shafiq voor Afghanistan.
De sfeer was gemoedelijk en het publiek zeer gevarieerd, zowel in leeftijd als nationaliteit. Grunberg en Shafiq gingen met elkaar en de zaal in gesprek over de toekomst en het verleden van Afghanistan. Aanleiding daarvoor was de 10-daagse reis die ze afgelopen winter samen maakten. Nadat Grunberg een aantal keer ‘embedded’ was in Afghanistan, wilde hij nu de wereld van de bevolking leren kennen. Shafiq (geboren in Afghanistan) wilde daarin graag faciliteren, want ook hij wil voorkomen dat de aandacht voor Afghanistan in Nederland verslapt.
Meteen bij binnenkomst is duidelijk dat Shafiq en Grunberg vrienden zijn. Uit het filmisch verslag dat van de reis gemaakt is blijkt dat ook. Het is een luchtig verslag van hun reis. Ontmoetingen met mensen worden afgewisseld met shots van het prachtige landschap. Beiden ogen relaxed en op hun plaats in dat land. Men zou bijna vergeten wat er de afgelopen jaren allemaal heeft plaatsgevonden in die gebieden.
Na de vertoning van de film gaan de twee heren onder begeleiding van Paul Oosterhoff met elkaar in gesprek. Zowel Shafiq als Grunberg vertellen graag anekdotes. Duidelijk is dat ze allebei nog vol zijn van de reis en er moeilijk over uitgepraat raken. Dat niet alles zo rooskleurig is als het aan het begin van de avond lijkt, blijkt als Shafiq vertelt dat hij moest uitleggen wat hij met een Westerse man in Afghanistan deed.
Dat verhaal was snel verzonnen, Grunberg was op zoek naar een Afghaanse vrouw. Een verhaal dat er daar als zoete koek inging. Tegelijkertijd ook een verhaal dat een van de hoofdthema’s van de avond aansnijdt; de rechten en vrijheden van vrouwen in Afghanistan. Die zijn volgens beiden nog te summier. In Kabul zagen ze vrouwen op straat, maar in de overige plaatsen bijna niet. Volgens Grunberg is een seksuele revolutie de eerste voorwaarde voor een goede ontwikkeling van het land. Dat die nog niet heeft plaatsgevonden baart hem zorgen. Shafiq is het daarmee eens. Hij constateert dat de interventie van de Amerikanen en hun bondgenoten niet heeft gebracht wat de Afghanen verwachtten. De taliban zijn grotendeels verdreven, maar nog ze zitten nog altijd in de regering. Dat maakt de situatie volgens Shafiq enigszins uitzichtloos. Er blijft veel corruptie en radicalisering. Tegelijkertijd zien Shafiq en Grunberg een ontwikkeling van binnen uit. De Afghanen zien dat ze niet te veel van andere landen moeten verwachten en nemen het heft in eigen hand. Maar dat gaat langzaam. Uit het publiek komen verschillende reacties op de sombere toon van het verhaal van Shafiq en Grunberg.
Er ontpopt zich een interessante dialoog over de toekomst van het land en de rol die bijvoorbeeld de Nederlandse politiemissie daarin speelt. Wegens tijdgebrek wordt deze discussie helaas niet helemaal uitgesproken.
