Het Huis van Compassie kon dit jaar voor het eerst een vakantie organiseren voor haar bezoekers die niet in de gelegenheid zijn om zelf om vakantie te gaan. 20 vluchtelingen, gezinnen met kinderen en alleenstaanden, konden onder begeleiding van vrijwilligers van het Huis van Compassie 5 dagen verblijven in het Dominicaner Klooster in Huissen.
Er was een mooi en gevarieerd programma: van een bezoek naar het Openlucht museum, workshops zingen en schilderen, tot een een spelletjes- en een bonte avond, en veel meer…….
Een geslaagde vakantie, die zeker voor herhaling vatbaar is! Met dank aan het Dominicaner klooster en de inzet van onze vrijwilligers.
Onze vrijwilligster Caroline van Uden ging een dagje mee met de groep, op bezoek in fort Pannerden. Ze beschrijft hieronder haar belevenissen met de vakantiegangers.
Een dagje mee naar Fort Pannerden
Na een half uur rijden in een gebied met wijds uitzicht kom ik in Millingen aan om het pontje over te gaan richting Fort Pannerden. Het is een plek die een rol heeft gespeeld ten tijde van WO I, WO II, waar krakers ooit hun intrek namen en het rivierenlandschap eromheen ruig is. Eenmaal aangekomen wacht ik op een groep van 28 mensen. Zij vieren vakantie in het Dominicanenklooster in Huissen. Gezinnen, twintigers, dertigers, veertigers en vijftigers uit het Midden Oosten en Afrika zijn onderweg vanuit Huissen om een spannende en verrassende dag te gaan beleven in het Fort.
Ik spreek met de vakantiegangers: de dag en avond daarvoor is al flink gefeest en lol gemaakt. Daniel heeft zijn verblijfsvergunning gekregen en Fahrad was jarig. Dus de pret kon niet op. Er werd gedanst, gezongen, gedjembeed en allerlei spellen gespeeld.
Aangekomen in het fort wordt er geluncht, waarna de rondleiding start. Wim, één van de tachtig vrijwilligers van het Fort vertelt over de belangrijkste punten van de Nederlandse geschiedenis met betrekking tot het watermanagement. Ons land werd tijdens de oorlogen verdedigd door de nieuwe Hollandse waterlinie, die loopt van de Zuiderzee tot de Biesbosch. Tijdens de rondleiding komen we in een donkere kamer waar er buskruit werd bewaard, in het verblijf van de commandant, de kamertjes waar de soldaten gewoond en geslapen hebben in hangmatten, het gedeelte waar 15 krakers vanaf 2000 zes jaar verbleven. Tot slot gaan we naar boven en naar buiten waar we belanden op het dak van het Fort en genieten van het geweldige uitzicht over het rivierenlandschap. Tijdens de tocht stelt Liliane, een tiener, de ene vraag na de andere en mogen twee kinderen het kanon uit 1884 afvuren.
Na afloop van de bezichtiging spreek ik drie vrouwen, uit Iran en uit Syrië, over hun belevenissen rondom oorlog in hun land. Ze missen omgekomen dierbaren. Saya is nadat ze in Nederland is komen wonen heel lang bang gebleven voor het geluid dat een vliegtuig maakt. Het drietal is het ermee eens dat het interessant is om de Nederlandse geschiedenis te leren kennen over WO I en WO II. Diana merkt op dat ondanks dat ze vindt dat oorlog beter niet kan bestaan het leerzaam kan zijn om oorlog mee te maken. Ze heeft ervaren dat mensen na de oorlog als één familie samen hun land opbouwen en veel van hun land houden.
Wanneer ik de jonge mannen vraag over hun ervaringen van deze dag zegt Abdul dat hij de TukTuk het leukst vindt. Het pad richting het Fort is best lang, daarom worden mensen die niet willen of kunnen lopen met de TukTuk opgehaald. Maher daarentegen vond het kanon het mooist en het uitzicht bovenop het Fort en Nana houdt van de oude uitstraling van het gebouw.
Als afsluiter staat ons nog een waar avontuur te wachten. We spelen het spel Escape Room, dat in deze draait om het trotseren van de elementen lucht, water, aarde en vuur om zo het Fort te redden van een fatale overstroming. Onderweg gaat er een kist die verhalen vertelt en aanwijzingen geeft mee. De dag eindigde voor de eerste groep spelers met een extra uitdaging, eenmaal vertrokken sprak de kist niet, want de batterij was op. Gelukkig werd dit al vrij snel opgelost door Wim en kon het spel hervat worden.
In de namiddag verlaat ik het Fort richting Doornenburg en Bemmel om zo moe maar voldaan in Nijmegen aan te komen. Ik kijk terug op een leerzame middag met een groep die vooral gemoedelijk was.
PS: De namen van de deelnemers zijn om privacyredenen gefingeerd.